Mustafar - planeta w Zewnętrznych Rubieżach, w układzie Mustafar, 53 000 lat świetlnych od centrum galaktyki na drodze hydiańskiej.
Opis planety

Układ pojedynczej gwiazdy i trzech planet - skalistej Mustafar i dwóch gazowych olbrzymów Jestefad i Lefrani. Brak księżyców. Bliskość Jestefead powoduje ciągłe "próby" przechwycenia Mustafar jako własnego księżyca, czemu przeciwdziała Lefrani. Metaliczne jądro, płaszcz ze stopionej skały, eksplodująca, skalna skorupa. Populacja 20 tysięcy mieszkańców, brak wody powierzchniowej, 35% powierzchni zajmuje płynna lawa. "Piekło na ziemi", tak najkrócej można określić planetę. Bliskość gazowych olbrzymów, ich pól grawitacyjnych, powoduje wielką aktywność geologiczną, trzęsienia ziemi, ruchy skał, topienie, wypływy i erupcje lawy. Powierzchnia składa się głównie z obsydianowych gór poprzecinanych rzekami płynnej lawy ze wspaniałymi kataraktami. Niebo nad planetą zasnute jest czarnymi chmurami popiołów i dymu. Atmosfera niespokojna z termicznymi prądami i turbulencjami o sile cyklonu. Wpływ pola elektromagnetycznego Jestefead i aktywność geologiczna wywołują silne burze elektromagnetyczne powodujące ciągłe zakłócenia. Dlatego też wykorzystanie czujników i skanerów jest bardzo trudne, a lądowanie bez pomocy i naprowadzania z planety jest prawie niemożliwe.

Życie na Mustafar




Wydawałoby się, że w tak trudnych warunkach powstanie życia, a życia inteligentnego jest prawie niemożliwe. Jednakże natura zawsze znajdzie sposób, tu w postaci stawonogów. Oczywiście przeżycie i rozwój na powierzchni jest niemożliwe. Za to w podziemnych jaskiniach, gdzie minimalne ilości wody są dostępne, rozwijały się różne formy mieszkańców Mustafar. To tu pchła lawowa, nazwana tak przez przybyszów z zewnątrz, gdyż nazwy używanej przez tubylców nikt nie byłby w stanie wypowiedzieć, przechodzi swój cykl rozwojowy od larwy długości do jednego metra drążącej tunele i żywiącej się rozpuszczaną skałą po postać dorosłą, zwinnego stawonoga z sześcioma nogami, oczami za ochronnymi membranami i opancerzoną trąbką służącą do pobierania pokarmu ze stygnącej lawy. W czasie dalszego wzrostu pchła przechodzi wielokrotnie cykl wylinki i zrzuca zewnętrzny chitynowy pancerz, chroniący ją przed żarem, jednocześnie zmieniając środowisko na bliższe powierzchni. Tam mogąc się żywić miększymi skałami przeżywa swój cykl dorosły osiągając ponad 4 metry wysokości. To dzięki tym zwierzętom rozwinęło się życie inteligentne. Dzięki wykorzystaniu zrzucanych pancerzy pcheł, mieszkańcy Mustafar opuścili jaskinie i rozpoczęli poznawanie własnego świata, co doprowadziło do kontaktów z innymi grupami, rozwoju kultury, handlu, założenie pierwotnych osiedli. Ksenobiolodzy obecnie wyróżniają dwa gatunki Mustafarian pochodzące od stawonogów, uważane za pokrewne Kubazom. Odmiana północna to wysokie, ponad 2 metrowe, szczupłe istoty, które udomowiły pchły lawowe i używają ich jako wierzchowców do podróży i transportu, wykorzystując naturalne umiejętności wędrowania po zakrzepłej lawie i skoki dochodzące do 30 metrów. Odmiana południowa jest niższa i bardziej krępa z uwagi na rozwój w gorętszym klimacie. Obie odmiany są dwunożne, posiadają dwie kończyny górne, chodzą wyprostowane, pokryte są chitynowym egzoszkieletem, mają charakterystyczną trąbkę w miejsce nosa, ich metabolizm przyzwyczajony jest do małej ilości wody, a jednak bez izolacyjnych okryć i aparatów oddechowych nie mogą przebywać na powierzchni planety. Język przypomina brzęczenie owadów i jest nie do wyartykułowania przez humanoidy. Używają broni wykorzystującej efekty kinetyczne, gdyż naturalny pancerz uodparnia ich w znacznym stopniu na broń energetyczną. Przez wiele lat naturalna "tarcza" zakłóceń elektromagnetycznych uniemożliwiała spenetrowanie powierzchni z zewnątrz. Dopiero około trzystu lat przed wojnami klonów statki zwiadowcze Unii Technokratycznej zbadały powierzchnie i odkryły niezmierzone bogactwo metali w rzekach płynnej lawy. Po podpisaniu umowy z mieszkańcami rozpoczęto budowę kopalń i przetwórni. W zamian za technologie i narzędzia mieszkańcy pomogli w rozpoznaniu terenu pod przyszłe budowle, pomagali we wznoszeniu instalacji i pracują w otwartych kopalniach. Nigdy jednak nie odrzucili pcheł lawowych jako środka transportu kosztem pojazdów repulsorowych, dość zawodnych w ciężkich lokalnych warunkach. Lawę o temperaturze 800 stopni wydobywa się metodami ręcznymi z pomocą południowych Mustafarian i droidów wydobywczych oraz wyrafinowanymi metodami elektromagnetycznymi z użyciem promieni ściągających przy pomocy specjalnych czerpaków. Przez wiele lat Mustafar była źródłem olbrzymich dochodów dla Unii, a jej "odizolowanie" zapewniało bezpieczeństwo operacjom wydobywczym.